Dag 10: Lake Powell en Antelope Canyon

Na het opstaan direct weer richting Zion National Park gegaan. Via het park konden we nl. op een mooie route komen richting Page. Niet de snelste, wel de mooiste. In Zion nog even gestopt voor een ontbijtje met een uitzicht en daarna door richting Mt Carmel. We klommen steeds hoger. Uitzicht was prachtig en je hebt dan eigenlijk de neiging om elke honderd meter te stoppen en nog snel wat extra foto's te maken. Uiteindelijk kwamen we bij een tunnel. De ranger bij de ingang van Zion Park had ons al verteld dat de tunnel te smal is om een camper er doorheen te laten gaan met tegenliggers. Dus stonden er bij de tunnel weer andere rangers die het verkeer tegenhielden om ons er doorheen te laten gaan. Angstvallig moet je dan de Camper in het midden houden, omdat de tunnel de vorm heeft van een boog. En aangezien je wel een eigen risico hebt voor schade aan het dak, rij je vanzelf heel langzaam. Ging uiteindelijk allemaal prima.
Na zo'n 2,5 uur rijden kwamen we bij Lake Powell, een kunstmatig meer achter de Glen Canyon Dam in de Colorado rivier. Een groot meer dat helder blauw is en in feite midden in de woestijn ligt. Bijzonder om te zien.
Onze campground was nog niet klaar om ons in te checken, dus zijn we doorgereden naar één van de andere bijzonderheden in de omgeving; de Antelope Canyon.
De canyon bestaat uit twee delen en het zijn allebei zogenaamde slot canyons. Smalle kloven die door water en modder zijn uitgesleten. Je kan erin afdalen en dan over de bodem de canyon volgen tot het eind. De lower canyon, die wij gekozen hadden, was minder makkelijk begaanbaar en zo'n 800 meter lang. We dachten wat minder andere toeristen tegen te komen, helaas....
Je moest met een gids naar binnen. Alle gidsen waren "echte" Navajo indianen. Denk dan niet aan gespierde mannen met een ontbloot bovenlijf en wat veren op hun hoofd. Deze indianen hadden allemaal een baseball cap en droegen een hoodie of een dikke trui. Toen Evelyn vroeg waarom ze zoveel kleren droegen, terwijl het 35 graden was, gaven ze aan dat ze niet zwart wilde worden van de zon. Okay, die zagen we even niet aankomen.
De tocht (praktisch) onder de grond was prachtig! Doordat er zonnestralen via de kloven binnenkwamen zag het er heel surrealistisch uit. Iedereen liep dan ook continu foto's te maken.
Daarna terug naar de campground en ingecheckt. De campground was aan het meer. Toen de camper eenmaal was aangesloten zijn we naar het meer gelopen om nog lekker even te zwemmen.
Na het eten eindelijk uitgevonden dat de airco ook een automatische stand heeft. Dus we hoeven niet meer wakker te worden omdat het te koud is of vanwege de hoofdpijn (niet de stilste airco zeg maar).
We hebben dan ook prima geslapen. Alleen Matthew wat minder, de koude lucht van de airco was inmiddels al wat op zijn keel geslagen.